Snufje winter
Goh, mogen we toch nog een paar dagen aan de winter ruiken. Veel meer dan dit snufje zal het niet worden, volgens de weermensen. Jammer, want zo’n koude dag met zon geeft een heerlijk gevoel.
Goh, mogen we toch nog een paar dagen aan de winter ruiken. Veel meer dan dit snufje zal het niet worden, volgens de weermensen. Jammer, want zo’n koude dag met zon geeft een heerlijk gevoel.
Op herhaling: de ontdekhoek in het techniekgebouw van Windesheim. Ze hebben de eerste keer nog lang niet alles ontdekt, maar gaan ook deze keer grotendeels voor dezelfde dingen. Het laserdoolhof is nieuw voor mij.
Onze mannen wandelen bijna als vanzelfsprekend. Toch komen er afkeurende geluiden uit hun kelen bij de aankondiging van de zoveelste wandeling deze vakantie. Ons weerwoord ‘laarzenpad’ brengt Josse en Tamas op andere gedachten: ja, dat willen we!
En weer een wandeling, door het prachtige Mantingerzand. De jongens kunnen er heerlijk verdwijnen in de vele zanderige paadjes, verborgen voor twee paar ouderlijke ogen. Veel zorgen hoeven we ons niet te maken, de opgewonden kreten van Josse en Tamas laten een duidelijk spoor achter.
Het jaar is bijna volbracht. Het knalt en knettert al druk op straat. De mannen krijgen er energie van, om het positief te labelen. Umai is geheimzinnige kippenclubdingen aan het doen met een klasgenote, Lidia werkt de laatste werkdag af en dus hebben wij mannen de buurt voor onszelf.
Tweede Kerstdag, ergens tussen een ritje op de racefiets en het eten dat wordt bereid, besluit ik dat het tijd wordt de mannen ‘uit te laten’. Ze hebben er weinig zin in. De speeltuin in het parkje tussen oude nieuwbouw en nieuwe nieuwbouw is het compromis waarover de mannen het eens kunnen worden.
De dag voor Kerstmis. Alle zaakjes op orde, op één ding na: de wandeling die we onszelf eerder op de dag hebben beloofd. Of was ik degene die met mezelf een verzetje met ons allen had afgesproken?
De zaterdag begint ontspannen, maar tegen de middag moet de versnelling worden ingeschakeld. Ik ga met de kinderen het huis uit. We hebben een missie. Umai weet waarom, de mannen gaan gewoon lekker een eindje fietsen.
Inmiddels al bijna een traditie: pieten bij het sinterklaasfeest van De Reest. Eenmaal per jaar kruip ik in de huid van zo’n vrolijk, gek, tikkeltje baldadig en ook een beetje beangstigend, donkergekleurd persoontje.
De aankondiging dat het geplande schemeruitje in De Wieden niet doorgaat, valt slecht bij de mannen. Ik voel met ze mee. Ze kunnen over een heleboel dingen dwarsliggen, maar in de natuur lopen als het donker wordt, daar verheugen ze zich wel op.
Koud maar verder waanzinnig mooi weer, wie afgelopen zondag de racefiets niet onder de kont heeft gehad, moet wel een verdomd goede smoes hebben om niet voor nepfietser te worden uitgemaakt.
Onderweg op de fiets, golvend langs het Zwarte Water, kom ik dit tafereel tegen. Een woonboot op weg naar een nieuw leven. Onhoorbaar tuffend slentert het kittige sleepbootje over het vloeibare pad.
run2function vindt instagram fijn!