Sign of the times
Een foto zonder verhaal, althans niet bij deze gelegenheid. Nou vooruit, een klein verhaaltje dan. Ruim twintig jaar geleden stuitte ik tijdens een zomervakantie in Zell am Zee op een kleine vestiging van McDonalds.
Een foto zonder verhaal, althans niet bij deze gelegenheid. Nou vooruit, een klein verhaaltje dan. Ruim twintig jaar geleden stuitte ik tijdens een zomervakantie in Zell am Zee op een kleine vestiging van McDonalds.
Een organische dag vandaag. Bijna vanzelf ben ik begonnen aan het afwerken van klusjes die iets te lang hebben liggen wachten. Wat mij betreft kan dit gevoel niet lang genoeg duren.
Onze mannen wandelen bijna als vanzelfsprekend. Toch komen er afkeurende geluiden uit hun kelen bij de aankondiging van de zoveelste wandeling deze vakantie. Ons weerwoord ‘laarzenpad’ brengt Josse en Tamas op andere gedachten: ja, dat willen we!
Nieuwjaarsdag, vroeg in de middag. Ik ben al een paar uur op en voel me zowaar fris en fruitig. De kleine mannen zijn al veel langer op en zijn hun enthousiaste zelf. Even wat energie laten wegvloeien, zodat de rest van de familie de rust heeft om tot zichzelf te komen.
Het jaar is bijna volbracht. Het knalt en knettert al druk op straat. De mannen krijgen er energie van, om het positief te labelen. Umai is geheimzinnige kippenclubdingen aan het doen met een klasgenote, Lidia werkt de laatste werkdag af en dus hebben wij mannen de buurt voor onszelf.
De aankondiging dat het geplande schemeruitje in De Wieden niet doorgaat, valt slecht bij de mannen. Ik voel met ze mee. Ze kunnen over een heleboel dingen dwarsliggen, maar in de natuur lopen als het donker wordt, daar verheugen ze zich wel op.
Zomaar een middag op weg naar het avondeten. Opeens het doordringend geluid van droge en te strak tegen elkaar gedrukte houtlagen die over elkaar bewegen. Niet eens zo hard, maar evengoed heel erg aanwezig.
Het verhaal achter deze foto is voor een deel hetzelfde als de vorige op deze website. Teleurstelling die plaatsmaakt voor verrukking.
De geplande lange wandeling met familie gaat vooraf aan veel mist onderweg naar Brabant. De digitale camera wacht op sfeerplaatjes in witte tinten. Een paar kilometer voor onze bestemming breekt de zon door. Ook mooi natuurlijk, maar eigenlijk wel een beetje jammer. Geen mistfoto’s vandaag…
Vrijdagavond. Ideaal tijdstip om de bank op te zoeken, maar ik ben te voet op weg naar de stad. De fysiotherapeut ziet me liever wandelen en zwemmen dan fietsen. Rond het laatste punt ben ik wat opstandig, maar de andere twee adviezen volg ik met plezier op.
Ik werk mijn taken af op Blankenstein. De hemel is de afgelopen weken echter regelmatig allesbehalve blank. Kleurexplosies zijn het, de zonsondergangen hier boven de verder grijze kantoorpandenverzamelplaats.
Wachten op de boot der boten, althans in deze tijd van het jaar. We zijn niet de enigen, in tegendeel. Het weer is prachtig, de harten van de kleintjes kloppen machtig.
run2function vindt instagram fijn!