The wild places – Robert Macfarlane
In ‘The wild places’ gaat Robert Macfarlane op zoek naar de echte wilde natuur in Engeland en Ierland. Hij bereist de meest desolate en indrukwekkende plekken en vindt de wilde natuur in een heg van een landhuisje.
Het boek ‘The wild places’ van Robert Macfarlane heeft al heel wat fraai omschreven avonturen achter de rug als de auteur in het hoofdstuk ‘Salt Marsh’ een klein bos inloopt. Hij stuit op een weelderig begroeide greppel. Hij volgt de kunstmatige verlaging door het bos, die een slotgracht blijkt te zijn wanneer hij een vervallen huis bereikt. Macfarlane vindt het een vreemd bos en de omschrijving roept bij mij het gevoel op door het Meppeler bos te lopen. Ook best een vreemde plek, een piepklein bos ook, en op een lastige te omschrijven manier bijzonder. Als ik al iemand in het noordelijke, achterste deel tegenkwam, dan waren het kinderen. Enkele zinnen later komt Macfarlane tot mijn verrassing tot de conclusie dat zijn bos een speelplek voor kinderen moet zijn.
Het is niet de eerste keer dat ‘The wild places’ met mijn eigen avonturen in de bossen resoneert. Ik weet van mezelf dat ik dingen op landschappen projecteer, dat ik er meer in zie dan de werkelijkheid. Meer in wíl zien eigenlijk, en dat is misschien wel waar mijn naamgenoot en ik elkaar raken. Macfarlane is een meester in het omschrijven van wat hij ziet, denkt en voelt tijdens zijn wandelingen. Poëtisch, maar ook redelijk concreet allemaal. Toch lijkt ook hij in dit boek gedreven te worden door een – minder tastbaar - verlangen. Hij wil ontdekken of er nog echte, wilde natuur te vinden is in het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Met grote gretigheid om het te vinden in de uithoeken van het land begint hij aan de zoektocht.
De avonturen zijn wild, de natuur ruig, koud, nat en stormachtig, maar ze leiden niet tot de eenduidige conclusie waar Macfarlane misschien op had gehoopt. Zijn definitie van wilde natuur is al enkele keren gekanteld, als hij een goede vriend op het platteland bezoekt. In de tuin besluiten ze tot een klein avontuur: ze kruipen de brede heg in die het landhuisje scheidt van de weg ernaartoe. Ze zien allerlei leven om zich heen krioelen. Als ze een tijdje stilzitten in een breder en meer open gedeelte, realiseert Macfarlane zich dat hij hier eindelijk de definitie van wilde natuur heeft gevonden. Ja, de natuur wordt overal bedreigd, maar zelfs in de kleinste stukjes die overblijven, leeft de natuur tegen de klippen op, in al haar wildheid.
