Ik besta wel
Op een zonnige en warme middag eind maart staat de Dam vol met mensen die gekomen zijn voor de jaarlijkse vredesmars, maar aan de protestborden te zien, ook om aandacht te vragen voor vele andere zaken.
Een bont gezelschap, allen al door het breed spectrum aan leeftijden en materiaalgebruik voor de protestborden. Sommige teksten toveren een glimlach op het gezicht, anderen leiden tot ferm, bevestigend knikken en instemmende gedachten, een enkel bord wordt voor kennisgeving aangenomen, en dan heb je nog het bord van een protestant dat het huidige tijdsgewricht even treffend als somber stemmend verwoordt: ‘Ik besta wel’.
Welke bestaan de drager van het bord wil bekrachtigen, is onbekend. Het roept wel heftige gedachten op. Hoe blijf je overeind in een wereld die je bestaan met een pennenstreek uitwist, in het besef dat jouw strijd voor erkenning al eerder gestreden is, en zo scheen het, met succes? Hoe behoud je je waardigheid als anderen jouw realiteit beschimpen, afdoen als een bevlieging, of nog erger: als afwijking, ontaard, iets vies? Door voor met een vleugje humor op te komen voor je bestaan inderdaad, al is het te hopen dat de noodkreet ‘Ik besta wel’ de volgende vredesmars niet meer nodig is.
