Galmende geschiedenissen

‘Galmende geschiedenissen’ begint met een ietwat bevreemde scène van Sinan die in discussie gaat met de uitgever van zijn boek in wording, die liever niet heeft dat hij het stevig opneemt voor de Palestijnen. Het zou nog te vroeg zijn voor duiding van deze kwestie, maar Sinan verdenkt hen er volgens mij van dat ze vinden dat hij hier eigenlijk helemaal niet over mag schrijven. Wel geoorloofd, want salonfähig, is het verhaal van een zoon van arbeidsmigranten die zich ontworstelt aan zijn milieu en de maatschappelijke ladder beklimt.

En dat laatste is wat Sinan vervolgens ook doet. Alhoewel bijna teleurstellend na de overduidelijke frustratie in de opening van ‘Galmende geschiedenissen’, houdt de intense en persoonlijke manier waarop de auteur vertelt hoe hij zijn wortels tracht te ontstijgen de lezer moeiteloos bij de les. Toch dwarrelt er wat twijfel door mijn hoofd tijdens het verwerken van de levensgeschiedenis van Sinan, zijn frustraties, emoties, rake waarnemingen en filosofieën. Dit is toch het boek van geschiedenissen die niet gelijkwaardig zijn? Op welke manier is dit daarvoor de inleiding?

In het ijzersterke laatste deel van het boek beargumenteert Sinan overtuigend dat er weliswaar vele galmende geschiedenissen zijn, maar dat in een bepaalde cultuur er altijd een dominante geschiedenis is, de geschiedenis die aandacht voor andere geschiedenissen onmogelijk maakt, in het verdachtenhoekje plaatst, of zelfs compleet begraaft.

In Europa is de dominante, witte, geschiedenis die van de Holocaust en de schuld die iedereen daarover moet belijden. Wie mag hier andere geschiedenissen naast plaatsen? Dwarsverbanden tussen alle geschiedenissen aanbrengen? Sinan doet het, maar de dominante cultuur wil niet dat hen een spiegel wordt voorgehouden. Zeker niet door iemand die velen blijkbaar nog steeds als een buitenstaander beschouwen, maatschappelijke successen of niet. Pijnlijk…