De werkelijkheid van een marathonschema

Het voorgaande was vorig jaar de conclusie na dertien weken trainen voor de Mar-athon in Sneek volgens de souplessemethode. De aanmelding voor die marathon volgde op een marathon die eindigde op de Mont Ventoux. Een zelfbedacht parcours, uitgevoerd voor een goed doel. De voorbereiding bestond uit kilometers maken, veel klimwerk en krachttraining. Logisch allemaal, al ontsprongen de meeste van deze trainingen uit mijn hoofd, en kwamen dus niet voort uit een marathonschema. Het bleek genoeg om zonder al te veel problemen deze pittige marathon uit te lopen.

De Friese marathon van vorig jaar was mijn eerste officiële, vergezeld door de ambitie om die 42 kilometer en een beetje af te leggen in drieënhalf uur. Begin dat jaar had ik een presentatie gehouden voor de leden van de Koeberg hardloopgroep in Meppel over de souplessemethode, waar ik nog steeds erg gecharmeerd van ben. Ik besloot daarom het marathonschema van Klaas Lok te gebruiken als voorbereiding op de marathon in Sneek, om te kijken of ik hiermee mijn doel kon halen.

In theorie leek vijf dagen per week trainen best goed te doen, al moest dat schema uitgevoerd worden in een dagelijkse praktijk van een gezinsleven met drie schoolgaande kinderen, werkende vrouw, zzp-schap met onregelmatige werktijden, een hardloopopleiding en de commitment om een hardloopgroep wekelijks een intervaltraining te geven. Het uitgangspunt was daarom de wekelijkse trainingen van het schema zo veel als mogelijk uit te voeren, maar me per week niet al te veel aan te trekken van de volgorde. Het schema moest worden ingepast in het dagelijkse leven, niet andersom.

Hoe dit alles is uitgepakt, valt af te lezen in onderstaande tabel. Gezien de grote verschillen tussen planning en uitvoering lijkt het erop alsof het schema met ontspannen inspanning is gevolgd. Toch blijkt zo’n trainingsschema behoorlijk dwingend te zijn en leidde het soms tot keuzes die weer voor interne strijd en stress zorgden. Beslissen dat je zo’n schema losjes gaat volgen is één ding, je er ook echt van losmaken bleek voor mij behoorlijk lastig.

Effectief was mijn persoonlijke uitvoering van het schema overigens wel. Ik voelde me die avond erg sterk. Ik besloot desondanks bij mij hardloopmaatjes te blijven en weet dus niet of mijn aanvankelijke drang om sneller te lopen uiteindelijk tot mijn gewenste eindtijd zou hebben geleid. Echt belangrijk is het ook niet, drie uur en 42 minuten is als vijftiger ‘gewoon’ een mooie prestatie. En de belangrijkste conclusie is ook niet de eindtijd, maar het feit dat ik veel liever op het gevoel train dan heel strak een schema te moeten volgen. Dat wordt dus de rode draad richting Eindhoven.

De term ‘WDL’ in het schema staat voor wisselduurloop, een kenmerkende trainingsvorm van de souplessemethode. In mijn geval bestaat de wisselduurloop uit een versnelling naar een hogere zone van dertig of zestig seconden na iedere kilometer. Iets zwaarder dan Klaas Lok beoogt, maar voor mij een fijne methode om de duurlopen van een extra trainingsprikkel te voorzien.

Vergelijking marathon trainingsschema met daadwerkelijke uitvoering: