De letter S
De hoogste Alpentoppen hoeven niet altijd de sterkste dromen op te wekken. Ook meer bescheiden bergketens als de Vogezen prikkelen de fantasie.
Natuurlijk, ook ik had naar aanleiding van de beelden van de bergetappes tijdens de Tour de France mooie jongemannenfantasieën over heldendaden op grote hoogte. Ik zag mezelf al na een loodzware etappe bergopwaarts winnen van de helden uit mijn jeugd. Ik won altijd nipt. Waarschijnlijk meer uit gevoel voor theater dan uit bescheidenheid.
Mijn vader verzon in die tijd dat het leuk is om op weg naar de vakantie in Zwitserland door de Vogezen te rijden. Hij ondervond geen familiaire weerstand, dus zo geschiedde. Na een overnachting in Xonrupt-Longmer klom onze Renault de Col de la Schlucht op. In de verte zag ik een wielrenner nog langzamer, maar evengoed zeker, omhooggaan. ‘Dat wil ik ook’, flitste het door me heen. ‘Ooit ga ik deze col met de fiets bedwingen.’
De Col de la Schlucht heeft sinds die eerste, echte ontmoeting met fietsen in de bergen voor mij een magische klank. Ben er best vaak geweest met de auto en vooral op de motor. Heb zelfs twee weken aan de voet gekampeerd, maar de belofte de Schlucht met de fiets te bedwingen, heb ik pas dit jaar ingelost. Toen ik de verplichte fiets-tegen-bord-met-naam-van-de-col-en-hoogte-foto had genomen, zag ik een prachtige S-bocht liggen. De ‘S’ van Schlucht. Mooie aanvulling op mijn alfabet.
