Autobiografie van mijn lichaam
Als haar moeder ongeneeslijk ziek blijkt, zoekt Lize Spit ondanks alles toenadering. En probeert ze de getroebleerde relatie met haar moeder en zeker ook de ingewikkelde verhouding tot haar eigen lichaam te duiden.
Hoe eerlijk moet je zijn om essentiële zaken in je leven te doorgronden? Onvoorwaardelijk eerlijk, open tot het gaatje, in het geval van Lize Spit. Ze beschrijft zonder opsmuk maar weinig verhullend te aftakeling van haar moeder en wat dit bij haar oproept. Dat het lichaam van haar moeder haar in de steek laat, ontketend bij Lize een lawine aan herinneringen en gevoelens over haar eigen lichaam en hoe ze zich daartoe verhoudt.
Lize ontdekt in haar jeugd dat haar moeder alcoholist is, dus over dingen liegt, dus niet te vertrouwen is, ze heeft een vader die haar publiekelijk te kakken zet, die later ook alcoholist wordt, het maakt dat geen hulp zoekt bij haar ouders als ze lichamelijke ongemakken ervaart. Het zorgt er ook voor dat de gevolgen van haar suikerziekte erger zijn dan noodzakelijk. Veel gebeurtenissen en gevoelens die Lize hierover schrijft, de manier waarop ze over haar lichaam denkt, zijn hartverscheurend.
Lize en haar moeder komen uiteindelijk wel iets dichter tot elkaar, er is over en weer voorzichtige erkenning, maar het is allemaal toch wat broos en voorzichtig. En kan Lize vrede sluiten met haar lichaam? Je kan alleen maar hopen dat ze doet wat de Franse zangeres Zaho de Sagazan de wereld toezingt in het nummer ‘Ne te regarde pas: ‘Kijk niet naar jezelf, naar hoe je er uit ziet, maar dans!’
